Kanser

Vücuduma hükmeden iki kanser hücresiyle yaşıyorum.

Zihnimde ve göğsümde.

Tabii buna yaşamak denirse (!)

Verdiğim mücadeleden henüz sağ çıkamadım. Defalarca deneyip defalarca yanıldım. Defalarca ölümün kıyısında dolaştım. Defalarca çizgiyi aştım. Buradayım işte. Henüz yok olmadım ben. Henüz olmadım. Ne kadar öldüysem o kadar doğdum yine. Ne kadar doğduysam da her biri için öldüm. Bir gün hangisinde son bulacak bu döngü, işte bu sürpriz olacak. 

Bir şeylerin düzelmeyeceğini artık ben de biliyorum. Düzelmeyişiyle baş edemiyordum evvelde. Artık bu hissi de yaşayamıyorum. 

Eskisi gibi saramıyorum yaralarımı. Saracak güç kalmadığından mı yoksa sarılsa da yenilenen hücreler olmadığından mıdır bilemem, iyileşilmiyor öyle kolay. Bir de iki hayati organda kapkaranlık iki tümör taşınıyorsa, neredeyse imkansız. 

İşte ben taşıyorum. Zihnimde ve göğsümde. İki koca karanlık. İki hayati organda. 

Koca bir vücudun yok olması demek bu. Bir bütünün savrularak yok olması. 

Hangi parçam hangi hüzne dağıldı bilmiyorum.

Hangisi hangi acıda çürümeye yüz tuttu,

Hangi fikir icraate dönüşmeden kavruldu,

Hangi amaç hangi tarafa savruldu,

Hangi parçam nereye kayboldu, bilmiyorum. 

Tam olarak nerede kayboldum?

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Ölüm

Yağmur yağıyor.

Toprak kokusu buram buram.

Bir de ben varım.

Üstümde bir mermer taşı.

Üzerine kazınmış isim soyisim.

Altında iki tarih yazılı.

Aralarında yirmi beş sene.

Birkaç santim aralıkları.

Birkaç santim aralığa yirmi beş seneyi nasıl sığdırdığımı kimse bilmiyor.

Ben de bilmiyorum.

Yirmi beş sene.

Yirmi beşi de boşa geçmiş yirmi beş tane bir sene.

Toprak çökmemiş.

Yine de içerisi ferah değil.

İçeride hiç hava yok.

Buram buram toprak kokuyor ama.

Bu güzel.

Burası fazla sessiz.

Bu kadar fazla sessizden insan ölebilir.

Ölmemiş olanlar yani.

Ölmüş olan bir daha ölebilir.

Ölme eylemi tek sefer olmuyor sonuçta.

Ben yirmi beşincideyim.

Her seneme bir ölüm ekledim.

Bu sonuncu.

Birkaç aya toprak çökecek.

İçeride hava olmayacak yine.

Hareket etmeden durabilmeyi nasıl başaracağım henüz fikrim yok.

Hoş, hareket etsem de hiç ilerleyemedim şimdiye dek.

Hayatım için farkeden pek bir şey yok.

Yağmur yağıyor, bu güzel.

Yerin üstü kadar altı da soğuk yalnız.

Altı daha soğuk bile olabilir.

Üstü de altı da hissedemiyorum.

Fakat soğuk olmalı, en az bedenim kadar.

Son bulmuş çeşit çeşit hayatlar içinde fazla yalnızım burada.

Yalnızlığımın içinde hapsolmuşum.

Yeraltında olduğum gibi.

Yeryüzünde olduğum gibi.

Yeryüzünde olduğumdan daha fazla yalnız değilim yerin altında da.

Bir o kadar yorgunum.

Bir o kadar, yalnızlığım kadar.

Durup biraz dinlenmek istiyorum.

Zaten duruyorum ve dinleniyorum.

Bunca dinlenmeye rağmen neden hala yorgunum, bilemiyorum.

Dünyadaki bütün yolları yürümüş gibiyim.

Halbuki bu imkansız benim için.

Yaşayanlar için de imkansız, hoş.

Derininden bir nefes almak istiyorum şimdi.

Alacak nefes yok.

Alabilsem nefes boşluğum ve ciğerlerime toprak doldururdum.

Almadan da dolduracağım gerçi.

Birkaç aya kalmaz.

Birkaç aya kalmayacaktır, hoş.

Birkaç aya kalmayacağım.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Delilik

Günlerdir uyuyamıyordu. Belki haftalardır. Ne kadar süredir uyuyamıyordu onu da bilmiyordu. Ama değiştiğini fark ediyordu. Göz kapakları bir kamyonun yüklü dorsesi kadar ağırlaşmıştı. Yanı sıra tabii düşünceleri de değişmişti. Aslında değişmeye devam ediyordu. Uzun süredir uykuyu tatmadığı için beyninde çelişkili fikirler de üremeye başlamıştı. Bunu böyle yapmalıyım diyordu. Ama neden öyle yapmalıydı onu bilmiyordu. Sonra şunu yapmalıyım. Evet evet, doğru olan bu, bunu yapmalıyım. Yapmalı mıyım?

Uyuyamıyordu çünkü düşünmeyi bırakamıyordu. Düşünmeyi bırakamıyordu çünkü uyuyamıyordu. Ne düşünüyordu? Düşünmeyi bırakıp uyumayı. Hayır, düşünmeyi nasıl bırakacağını. Yok hayır, düşünmeyi nasıl bırakacağını düşünürken uyuyamayacağını düşünüyordu.

Bir adam yanında uyuyordu. Bir adam yanında uyuyordu. Bir adam yanında uyuyor gibiydi. Uyuyor muydu? Bir adam mıydı bu uyuyan?

Bir çocuk yanında uyuyor numarası yapıyordu. Hayır, bir çocuk yanında uyuyordu. Hayır hayır, bir çocuk yanında uyuyor numarası yapıyorken bunun farkındaydı. Şu an bir çocuk uyuyordu.

Bir böcek duvara tırmanıyordu.

Bir karga avazı çıktığı kadar bağırıyordu.

Bir alarm tüm apartmanı uyandırmak için çalıyordu.

Bir ışık iki perdenin boşluğundan sıyrılıp yüzüme süzülüyordu.

Bir kadın yanımda oturuyordu.

Bir kadın ben yatarken benim yatağımda oturuyordu.

Bir kadın beni duyuyordu. Ben gülüyordum.

Avazım çıktığı kadar gülüyordum. Dışarıdaki kargayı korkutacak kadar sesli gülüyordum. Duvardaki böceği koşturacak kadar sesli gülüyordum. Perdeyi kıpırdatacak kadar sesli gülüyordum. Tüm apartmanı uyandıracak kadar sesli gülüyordum. Yanımdaki çocuğu ağlatacak kadar sesli !

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Tesadüf

Saatine baktı. Farkında olmasa da günün bu saatlerinde saatine bakıyordu. Alışkanlık haline getirdiğini bilmeden her gün aynı devinimi yaşıyordu. Bugün de yaptı. Saat 17.06
Kolunu büktü, bileğini gözlerinin görebileceği hizaya getirdi. Saatin 17.06 olduğunu gördü ve başını kaldırdı. Diğerlerinin aksine saati saate bakmak için kullanıyordu. Telefonla iletişim kuracağı insan sayısı çok azdı ve zamanı takip etmek için de saatini kullandığı için telefonunu yanına almayı unuttuğu oluyordu. Günün hangi diliminde olduğunu gördükten sonra başını kaldırdı ve gelmesini beklediği otobüsün hala peronda olmadığını gördü. Beklediği otobüsün gelmesi için 4 dakikası vardı. Ama bekleyeceği sürenin 4 dakikadan fazla olacağını biliyordu. Her zaman rötar yapan firma bu defa da yapacaktı. Ne kadar rötar yapacağını sormaya gerek duymadı. Yaklaşık yarım saat otogarda bekleyeceğinin farkındaydı.

Hava güzeldi. Durduğu yerin hemen arkasındaki bankı gözüne kestirdi ve birkaç adım geri giderek kendini banka bıraktı. Oturduğu yerden etrafını izlemeye başladı. Kendisi gibi otobüsünün duracağı peronun önünde bekleyenler, hangi peronda duracağını bilmedikleri otobüsü bekleyenler, kalkış saatinden erken gelenler, geç gelip kaçırdıkları otobüsün ardından sövenler, bu şehirden gitmek isteyenler…

Her birinin yüzüne baktı. Düşündü, ne düşündüklerini, nereye gideceklerini, gittikleri yerde ne yapacaklarını. Her birinin gözlerinin içine baktı. Hiçbiri fark etmedi. Çünkü herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyordu.

Yaşı 70e dayanmış bir teyze, elinde onsuz yürüyemeyeceği bir baston, ağır ağır ona doğru yaklaştı. Düşündü. İlk önce adını sonra kaç yaşına bastığını daha sonra evli olup olmadığını -ki bunu düşünürken cevabını bastonu tutan eldeki yüzükten almış oldu-, onun ardından kaç çocuğu olduğunu düşündü. Adının Hanife olabileceğini düşündü. Adı Hanife’ymiş gibi bakıyordu etrafa. Kendisi, adı Barış’mış gibi bakıyor muydu etrafa, onu düşündü. Oturduğu bankın yanındaki banka oturdu Hanife teyze. Bunu da ağır ağır yaptı. İki dizinin arasına bastonunu sıkıştırdı. İki elini bastonun üzerine koydu. Sol yanağını da iki elinin üzerine dayadı. Sonra etrafında olup bitenleri izlemeye başladı.

36. perona bir otobüs yaklaştı. Hanife teyzenin gözleri otobüsü izledi. İçinden bir kadın, bir çocuk, dört genç, bir adam indi. Yan yana iki bankta iki kişi otobüsten inenleri izledi. Birkaç dakika sonra birkaç peron ileriye bir otobüs daha yaklaştı. Hanife teyze ellerinin üzerine diğer yanağını aldı, inenleri izledi.

Otogarın diğer ucunda bir otobüs daha durdu. Hem Hanife teyze hem Barış otogarın diğer ucundaki otobüsü, otobüsten inenleri izledi. Barış hem otogarın diğer ucundaki otobüsten inenleri izledi hem Hanife teyzenin onları nasıl izlediğini. Peronlardan birine bir otobüs daha yaklaştı. Hem Hanife teyzenin hem Barışın tam önündeki perona. Barış önce otobüse sonra kolundaki saate baktı. 17.40  Ayağa kalktı, çantasını muavine bıraktı, otobüse bindi. Hanife teyze Barışı izledi.

Önünde duran otobüsten inenleri izledi, daha sonra binenleri. Yanındaki banktan bir genç kalktı, önündeki otobüse bindi. Adının Barış olabileceğini düşündü. Yüzünde adının izleri vardı. Nereye gittiğini düşündü. Gittiği yerde ne yapacağını.

Barış otobüste cam kenarında 16 numaralı koltuğa oturdu. Oturduğu yerden Hanife teyzeyi görebiliyordu. Gözlerinin içine baktı. Hanife teyze de Barış’ın gözlerinin içine baktı. Otogarda onlar hariç kimse, kimin kim olduğunu, nereye, neden gittiğini merak etmiyordu. Birbirlerine merak ettikleri soruları sorabileceklerini o an fark ettiler. Otobüs perondan yavaşça sıyrıldı, otogardan çıkıp gitti.

Barış, Hanife teyzenin alzheimer olduğunu,

Hanife teyze, Barış’ın, torunu olduğunu düşündü.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It