Yirmi Sekizinden Geçmişe Atıf

Yirmi Üçünde Aylak

11 haziran 2018

Merhaba. Beni biliyorsunuz. Bugün hikaye paylaşmak yerine yine bir düşünce yazısı yazmak istedim. Yakın zamanda bu tür yazılar daha çok çekiyor beni. Nedenini bilmiyorum. Bir önceki düşünce yazısında bahsettiğim konuyu okuyanlar bilir. Hâlâ eflatun polar arkadaşlar. Benim kolay kolay bu konumu değiştireceğim yok gibi. Ama bana soran olursa çok güzel tavsiye veririm oturduğum yerden. Gitmek isteyen için çok detaylı yaptığım araştırmalardan bilgiler de veririm. Ama benim uygulamaya sokmam pek mümkün gözükmüyor şu an için. Hâlâ istiyorum ve hâlâ inanıyorum yapacağıma. Ama şu an zamanı da değil bunun farkındayım. Yakın zamanda aklıma yeni fikirler geldi. Ya da kendimi teselli etme şeklim de olabilir bu. Hangisi olduğuna siz karar verin. Okuduğum bölümü bitirdikten sonra yeni bir üniversite girişimine başlamak düşüncesindeyim. Yeniden sınavlara çalışma faslı ne derece zorlu geçecek farkındayım. Ama o kısmı düşünüp kendimi caydirmak istemiyorum pek. İşte o ikinci üniversiteyi okurken gezerim diye düşünüyorum. Yani tabii bu sözüme kimsenin inanacağını da düşünmüyorum aslında, ben bile bu konuda güvenemiyorum kendime. Yani eğer sınav aşamasını atlatıp üniversite leveline geçersem ondan sonra gerçekleştirmemek için bi neden olmaz bu hayali. Sonuçta o sınava girmek için bu eflatun poları bi kenara atmam gerekecek artık. Bence bu büyük bi adım olacak gibi. Ondan sonrası allaha emanet. Sizin benim gibi hayalleriniz varsa zinhar benim gibi yapmayınız. Kalkın arkadaşım o yataktan. Alın pasaportunuzu hazırlayın çantanızı koşarak çıkın o evden. Yapın bunu. Çünkü neden olmasın. Kendi sözlerimle ben bile biraz gaza geldim mesela. Üstümdeki poları hafif bir kenara doğru ittirdim. Ordan doğru çok bir şey değişmiş gibi gözükmese de içimde hissettim ben onu, tabii. Tüm olay bende bitiyor biliyorum. Ama öyle de değil işte polar önemli. (burada böylece bırakılmış bir taslak)

Yirmi Sekizinden Geçmişe Atıf

19 Ağustos 2024

Birkaç ayda bir ya da yılda diyelim, google dökümanlara bıraktığım düzensiz, yarım yamalak taslaklara göz atıyorum. Genellikle üzerlerinde değişiklik yapmıyorum. Nadiren çok tuhaf gelen veya yazım hatası bulunan bir durum varsa ve üstünkörü göz gezdirirken gözüme ilişirse ancak.

Bakın bu yukarıdaki 2018 yani 23 yaşıma tekabül eden senem. Yazdığım zamanı, o zamanlardaki düşüncelerimi hedeflerimi görünce kendimi yüzyılları devirmiş yaşadığı döneme çok antika kalmış bir teyze gibi hissediyorum. 23 yani “yirmi ikisinde sinek avlamak”tan bir sonraki senem oluyor. Yukarıda yazdıklarıma bakılırsa hâlâ aynı hedefleri gerçekleştireceğime dair ufak da olsa umut barındırıyorum içimde. Ne yaparsın gençlik umuttan ibaret değil midir?

Şimdim ise tamamiyle bundan farklı diyebilirim. Artık şehrimdeki sahil kenarına bile pek fazla gidemiyorum. Evde masterchef izlemekten gayri aktivitem yok desem yalan değildir.

Size bu durum çok üzünç gelebilir fakat bana pek öyle gelmiyor artık, yaş almak beni böyle bir yere evirdi diyebilirim. Çok uzun süredir yazı yazmıyor oluşumun sebebi de bu yaş almakla mı alakalıdır yoksa kendime sebepler mi buluyorum bilmiyorum. Belki bu sorunun cevabını da kendime ve size bir 6 sene sonra verebilirim kim bilir. 6 sene içinde bir hayatta ne kadar çok değişen var düşününce biraz hüzünlü oluyor itiraf etmeliyim. Aslında yalnızca bir hayatta değil birçok hayatta bir hafta içerisinde bile birçok değişen oluyor. Bilhassa Türkiye gibi dinamikleri aşırı yüksek bir ülkede yaşıyor (bazen yaşamak için çabalıyor) iseniz. Hepimiz sahibindende cillop gibi gözüken fakat açıklamalarda bir sürü değişeni olduğunu gördüğümüz ikinci el arabalar gibiyiz. Hepimiz biraz abartı oldu birçoğumuz diyelim. Bazılarımız dünyaya mercedes olarak gelip hasar kaydı olmadan ayrılıyor maşallah. (blogta marka verdik diye reklam yazıyor muyuz sonra dava edilmeyelim?) Neyse bu skaladaki insanlar bu blogu okumuyordur zannımca. Bize dönelim. Bizim neremize dönelim bilemem ama dönelim işte. Yani zaten ben galiba hep kendi etrafında dönenlerdenim. Bir yerden bir yere ulaştığımı göremedim henüz. Bakın mesela hâlâ yurtdışına çıkmadım. Hâlâ bir evdeyim. Evin konumu değişti yalnızca fakat yine dört duvarı 6 camı var. Evet saydım.

23’ümde yazdığım yukarıdaki yazıda birkaç fikrimden bahsetmişim, eminim hiç merak etmiyorsunuz ama söylemek isterim. Evet o ikinci üniversite için sınava hazırlanıldı, ikinci diploma alındı, hatta üçüncü ve dördüncü üniversite bölümlerine de yerleşildi fakat bir yerde tabii ki ne yapıyorum ben dedim. Birini 2 sene devam ettirdim, birine kayıt sonrası uğramadım bile. Bunun için dördüncüyü beklemek… ancak dank etti diyelim. Üçüncü ve dördüncü bölümler bitirilmeden yarıda bırakıldı arkadaşlar. Farkettim ki zihnimi meşgul etmek için yapamayacağım şey yok. O dönemler daha çok bilgi açlığımı gidermek ve zihnimi kendi yönlendirdiğim şeylerde aktif tutmak için yaptığım girişimlerdi diyelim. Hatırlıyorum aynı zamanda birkaç farklı türden kitabı birlikte okuyordum. Türleri farklı olduğu için birbirlerine karışmıyorlardı tavsiye edebilirim. (delirmek isteyene)

Bugünüme gelene kadar elbette sayamayacağım kadar çok şey yaşadım, hayal kırıklıkları, özellikle ayarlanmış gibi üst üste gelen problemler. Çözülmesi çok zor gibi gözüken meseleler ve çözülmesi çok zor olan meseleler. Birincisi öyle gözüken yani o süreç içinde iken içinden çıkmak imkansız gibi gelen ama çıktıktan birkaç sene sonra boşuna yorulmuşum diyebileceğiniz türden, ikincisi ise üzerinden yıllar da geçse hâlâ zor zaman olarak hatırlanan durumlar. Sağlık sorunları, fiziksel ve ruhsal arapsaçları. Ve evet buradayız. Eflatun polar yok ama o bir sembol haline geldi bu blogta, değişime atılacak ilk adım. Bu şekilde yaşatacak adını, sohbet yazılarında arada bir görebilirsiniz diyecektim fakat benim bu bloğu zaten canlı tutmadığımı hatırladım. :) Kendi tezini çürüten site.

Pek gereksiz bilgiler köşesi: Bu iki yazı arası 2261 gün geçmiş, serinin ilkinden bugüne ise 2616 gün.

Bu arada yirmi ikisinde sinek avlamak için:
https://www.busraturksev.com/2017/06/bugun-eflatun-polarma-sarnms-otururken.html

Gif köşesi:

masterchef izlerken öğrendiğim pişirme tekniklerini denemeye mutfağa gidiyorumdur;

hain yıllarımın gözümün önünden geçip gidişi;

geçmişten kalan travmalarımın aniden ortama girişi;

her gece başımda nöbet tutan öyle yapmasaydımlar;

artık yeni yaşımı karşılama şeklim;

bir türlü susmak bilmeyen iç sesler korosu;

gürültüye karşı aşırı duyarlılık (yaşlılık belirtisi);

başarıya giden yolda emin adımlarla ilerleyişim (her daim);

ve sonu hüsranla biten girişimlerim;

kapanış.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Dip

Uykusuz kaldığım günlerden yine bugün, sabahın beş elli yedisinde gözlerimin karanlıkla dolmasının ardına içimde tekrarlanan bir cümleyi ilk defa sesli söyledim. Yalnız başıma kaldığım burada, işte tam burada ilk defa sesli tekrarını yaptım içimdekinin,

-Çirkinleşiyorum.

Hayatımın her bir alanında yaşadığım ayrı problemin üstesinden gelmeye çalışırken ben, o problemler kadar, işte tam da o kadar çirkinleşiyorum.

-Çirkinleşiyorum.

Günlerdir dinlenmeye çalışan bedenim, uykuya zorlanan beynim ve güneşin aydınlığına tepki olarak kapkaranlık gözlerim. Bugün uyuyamadığımın kaçıncı gün dönümü?

Her döküntüm ile ben, işte tam da her döküntüm kadar ben, çirkinleşiyorum.

Bir gün bir insan, düşünce hakimiyetini resmen bulursa o gün rahatça uyuyabileceğim. Fakat o güne dek çirkinleşmeye devam eden her bir zerrem etrafımda, yakınımda işte tam yanıbaşımda kim, ne varsa onu da içine çekmeye devam edecek.

Gözlerim öylesine karardı ki içeriden o karanlığı görebiliyorum. Göz kapaklarımın siyah iki çizgi haline gelişini zamanla izledim. Ya gözlerim? Karanlığı bu denli görebilmemin sebebi göz kapaklarımın da ötesinde olabilir. Gözlerimin rengi gitmiş olmalı. Dipsiz bir karanlık kadar karanlık.

Ya beyaz kısımları? Beyazın varlığını unutturacak kadar beyaz olmayı bırakmış olmalı. Gözlerim o kadar karanlık olmuşsa nasıl çirkinleşmeyeceğim peki?

Bugün ben, işte burada anlattığım kadar karanlık, tam da söylediğim şeyler kadar çirkinim.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Yirmi İkisinde Sinek Avlamak

Bugün eflatun polarıma sarınmış otururken bir şey fark ettim. Aslında daha önce fark etmiştim. Arada aklıma geliyor ve yeni fark etmişim gibi davranıyorum kendimi daha fazla üzmemek için. Neyse fark ettim ki 22 yaşıma geldim ve eflatun polarıma sarılmış oturuyorum. Halbuki kendimi bildim bileli değişmeyen bir hayalim vardı. Fakat ben şu an eflatun polarıma oturmuş sarılıyorum. Demiştim ki kendi kendime bunun zamanı üniversiteye başladığım sene olmalı. Önce kendi yurdumu bir uçtan diğer uca gezmek, görmek daha sonra haritayı biraz daha açıp yurt dışı seferlerine başlamak. Hayalim buydu evet. Çoğu kişinin hayali bu, doğru ama değişik yerleri görmek farklı kültürlere sahip insanları tanımak, gezmek kimin hayallerinin içinde olmaz ki? Neyse, orta sonlarda falan fotoğraf makinesi almak istiyordum profesyonellerden yani kof da değil.
Üniversite zamanlarımda sırt çantamı takacaktım sırtıma, içinde profesyonel fotoğraf makinem, birkaç parça her mevsime uygun kıyafet. Terlik, spor ayakkabı, mayo, uyku tulumu, çadır, kimlik, pasaport... He bir de eflatun polarım. O olmadan olmaz çünkü. Para da lazım günümüz değişim aracı. Onu da düşünmüştüm o zamandan. Para biriktiriyordum ne sandınız. Öyle boş hayallerden değildi benimki. Neyse efendim, atacaktım yola kendimi, başlayacaktım bir uçtan, sonrası su akar yolunu bulur. Dedim niye olmasın. Baya inanmıştım yani. Hala inanıyorum da belli etmiyorum. Öyle uzak da bi süre değil hani birkaç dakika önce dedim, evet.
Benimki de hayal tabii gelmişim 22 yaşıma eflatun polar falan biliyorsunuz o muhabbeti.
Sadede geleyim. Hep bir şey oldu gerçekleştirmemem için. Bazıları gerçekten büyük engeldi. Bazıları da benim cesaretsizliğime kılıf uydurmam. Ama hep bir şey oldu bu 4 sene içinde. Sonuç olarak, şu anki durum aşikar, sarılmış eflatun polara bunları yazıyorum. Yani bunları yazmam gerekmese giderdim de işte yazmam gerekiyor yoksa giderim yani.

Ek: O biriktirdiğim paraya ne oldu merak edeniniz vardır. Çalınmıştı. Hayallerim gibi onlar da suya düştü anlayacağınız. Yani böyle söyleyince çok bi hüzünlü oldu sanki. Hepi topu 200 lira civarı biriktirmiştim küçüktüm sonuçta. Ama o zaman çoktu o para benim için. Değerliydi de. Kendim biriktirmiştim harçlıklarımdan arttırıp. Hatırlayınca üzüldüm şimdi. Az ağlamamıştım.

Halimi bir de fotoğraflara dökmek gerekirse;

Şöyle olacağıma:

Şöyleyim anlayacağınız:

 Ya da şöyle:

Ya da çok canım sıkılırsa biraz da şöyle:

Ek: Hedefe birkaç adım kala hayatın madik atması: (siyah olan, hayat)

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Karanlık

Gözlerim öylesine karardı ki içeriden dışarıda olanları görebiliyorum.

Karanlığın içine öyle denli yerleştim ki kimse değişikliği fark edemedi.

Vücudumu ağaç kökleri gibi saran, her zerremi kendi renksizliğine bulayan simsiyahtan daha siyah, kapkaranlığın bin katı karanlık bir şey, evet bir şey varlığımı yok etmek için hızla sarılıyor vücuduma.

Görüyorum. Ellerimin karardığını görebiliyorum, yüzümün, saçlarımın eski renginden karanlığa boyanışını görüyorum.

Yüzüm. Ayak tırnaklarım sol bacağım belim topuklarım dirseklerim, yüzüm.

Göğüslerim omuzlarım boynum sağ bacağım, yüzüm.

Parmaklarım avuçlarım karnım dizlerim, yüzüm.

Görebiliyorum. Hissedebiliyorum. Ciğerlerime dolan karanlığı hissedebiliyorum. Midemin çürüdüğünü, ciğerimi karartmak için boğazımdan geçen karanlığın boğazımı ve izlediği her yolu kopkoyu bir siyaha boyadığını, hissedebiliyorum.

Damarlarımda dolaşan kirliliği hissedebiliyorum.

Beynim. Karanlığın kendisi. Her tarafımı karanlığa gömen, beynimin karanlığı doğurması. Ağır ağır. Sancılı. Senelerce, parça parça. Kanaya kanaya, akan kanı siyaha boyaya boyaya. Kalbimi karartmasının ardına bütün vücudumda o siyah kanı dolaştıra dolaştıra..

Tüm bedenimin derin bir karanlığa büründüğü o vakit çevremi de karanlığa boyayacağım. Bastığım taşlar, dokunduğum duvarlar onlara değdiğim an benim renksizliğime bürünecekler.

Parmak uçlarım fırça gibi olacak. Siyahla doyuracağım insanları. Siyahla doyuracağım bana dokunanları. Siyah kusturacağım!

Öyle derinden gelecek ki karanlığım, bana karşı ufacık bir his barındıranların kalplerini karanlığa gömeceğim. Yeni karanlıklar doğuracağım. Çocuklarım karanlığın karanlıkları olacak. Benim olacak. Ben olacak. Her şey her yer siyah olacak. O gün gökyüzü de kararacak. Aydınlığa karşı yeryüzünün karanlığı savaş verecek. Evrendeki yıldızların her biri sönecek. Güneş ateşini içine gömecek. Her biri ben olacak. Her biri sonsuz bir karanlığa bürünecek.

İçinde senin de olduğun, yaşam belirtisi gösteren bütün varlıklar bana dönüştüğü vakit, her birinden aldığım gücü kendimi öldürmekte kullanacağım. Bana dönüşen her şeyi öldürmekte.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Sanrı

 

Oturduğu koltuğun üzerinde toz ve kırıntı vardı. Bacakları koltuğa göre oldukça yüksekte kalıyordu. Hem koltuk alçaktı hem onun boyu uzundu. İki bacağını hafif aralamış iki dirseğini iki bacağına dayamış ellerini ortadaki boşlukta birleştirmişti. Sırtı kambur oturuyordu. Onun yanındaki koltukta da okuduğu üniversitedeki en yakın arkadaşı aynı zamanda ev arkadaşı oturuyordu. Birbirlerine arada laf atıyorlardı. İki koltuğun da önüne gelecek şekilde bir orta sehpa vardı. Sehpanın üzerinde ortamla alakası olmayan yığınla eşya. İki adet kül tablası, bir kalem üç dört tane yarı yazılmış yarı karalanmış kağıt, bir adet fatura, bir çakmak, bir laptop, birçok bardak, dışarıdan söylenmiş akşam yemeğinin çöpleri, sarma kağıt, iki paket sigara, bir folyo içinde hapsolmuş bir miktar da ot.

Oturduğu alçak koltuktan kalktı. Üzerindeki kırık beyaz gömleği, koyu tenini belli ediyordu. Ayağa kalkarken gömleğinin kollarını kıvırmaya başladı. Aynı zamanda ev arkadaşına, ismini kısalttığı lakapla hitap ederek sehpadakileri toplamasını söylüyordu. Odadan çıkıp evinin uzun holündeki ve kapısı oturma odasının kapısı ile karşılıklı olan en son odaya doğru yürüdü. Kapısının arkasında havlu ve tuttuğu takımın atkısı asılıydı. Odaya girdi ve telefonunu aradı. Yatağının yanındaki komodinin üzeri de en az içerideki sehpa kadar doluydu. Onun yanındaki tekli koltuğun üstünde telefonunu buldu. Alıp tekrar odaya geri döndü. Holü geçerken, gömleğinde kıvırmadığı kolunu da kıvırdı. İçeri girdiğinde sehpayı aynı dolulukta gördü. Bu defa hiçbir şey söylemeden sehpanın üzerindeki yemek çöplerini bir poşetin içine doldurdu. Sehpanın üzerinde kalan diğer eşyalara dokunmadı. Kalktığı koltuğa yeniden oturdu.

Tam karşısında tv ünitesi vardı. Onun yanında da bir akvaryum. Evin içinde sayısı tahmin edilemeyecek kadar fazla eşya vardı. Bazıları eve girdiklerinden beri hiç yer değiştirmemiş, bazıları her odayı dolaşmış eşyalar.

Koltuğa yine aynı şekilde oturup ellerini ortada birleştirdi. Sehpanın üzerinden bir adet sigara alıp kırdı. Odada duranlar onu izliyordu. Bir tane sarma kağıt aldı ve tütünü içine dizdi. Hemen yan tarafında, folyo içindeki otu ufaladı. Tütünün üzerine çizgi şeklinde otu döktü ve kağıdı eline aldı. Ellerini baş parmakları aşağı, diğer parmakları yukarı bakacak şekilde büktü. İşaret parmakları ile kağıdın ortasına bastırdı. İki elinin arasında kağıdı yavaş yavaş burdu. Kağıdın en uçta kalan kısımlarını dişleriyle hafif ısırdı diliyle ıslatıp yapıştırdı. Başka bir kağıdın bir parçasını yırtarak elinde büzüp yuvarladı. Sigaranın daha ince olan ucuna soktu. Elindeki sigarayı önündeki sehpanın üzerine iki kere çok sert olmayacak şekilde vurdu. Sonra sehpanın üzerine bırakıp koltuğa yaslandı. Ev arkadaşı ile televizyondaki dizi hakkında konuştular. Telefonu çaldı. Açtı ve başka bir arkadaşını eve davet etti. Eve giren çıkan insan sayısı, evin içindeki eşyalar kadar fazlaydı. Eve gelen insanlardan kalan eşyalar da evdeki kalabalık içine eklenip zamanla çoğalıyordu. Alttan kalan dersleri verip burada işleri kalmayana dek çoğalmaya devam edecekti. Daha sonra her biri çöp kutusunu boylayacaktı. Evin içindeki kalabalığın farkında değillerdi. Evden gidecekleri gün eşyaları atarken bunun farkına varacaklardı.

Telefonla konuşmasını bitirdikten sonra, yine eve gelenlerden birinin bırakıp gittiği bir çakmakla sardığı sigarayı yaktı. Birkaç defa çektikten sonra ev arkadaşına uzattı. O da alıp aynısını yaptı. Karşısındaki televizyonda her hafta izledikleri diziyi izliyorlardı. Bu sigara bitip yenisi sarıldıktan sonra o dizi yalnızca hareket eden birkaç ışık parçası haline gelecekti. Sırası ile sarılan sigarayı bitene kadar döndüler. Konuşmalar daha da azaldı. Oturduğu yerde aynı pozisyonu alıp yeni bir sigara daha sardı. Aynı şeyleri tekrarladılar. Sarılan üçüncü sigarada dizi neredeyse sonuna gelmişti. Ama kimse bunu umursamıyordu. Üçüncü sigara dönerken birbirleri ile konuşmaya başladılar. Çok kısa bir süreliğine muhabbetten ve dünyada olup biten her şeyden memnun oldular. Bu süre o kadar kısa sürdü ki yüzündeki tebessüm ve içindeki istek bir anda kesildi. Yarıda kalan kahkaha, yerini derin bir dinginliğe bıraktı. Evin içinde yine, sağlam bir kafayı rahatsız edecek kadar yoğun bir sessizlik oluştu. Dizi biteli bir saati geçmesine rağmen kimse farkında değildi. Gözler televizyonda, televizyondan gelen ses, ekranda oynayan görüntü kimseyi ilgilendirmedi. Ev, boş bakan, kızarmış birkaç çift gözle ve bir yığın eşyayla dolu bir ev halini aldı.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Tesadüf

Saatine baktı. Farkında olmasa da günün bu saatlerinde saatine bakıyordu. Alışkanlık haline getirdiğini bilmeden her gün aynı devinimi yaşıyordu. Bugün de yaptı. Saat 17.06
Kolunu büktü, bileğini gözlerinin görebileceği hizaya getirdi. Saatin 17.06 olduğunu gördü ve başını kaldırdı. Diğerlerinin aksine saati saate bakmak için kullanıyordu. Telefonla iletişim kuracağı insan sayısı çok azdı ve zamanı takip etmek için de saatini kullandığı için telefonunu yanına almayı unuttuğu oluyordu. Günün hangi diliminde olduğunu gördükten sonra başını kaldırdı ve gelmesini beklediği otobüsün hala peronda olmadığını gördü. Beklediği otobüsün gelmesi için 4 dakikası vardı. Ama bekleyeceği sürenin 4 dakikadan fazla olacağını biliyordu. Her zaman rötar yapan firma bu defa da yapacaktı. Ne kadar rötar yapacağını sormaya gerek duymadı. Yaklaşık yarım saat otogarda bekleyeceğinin farkındaydı.

Hava güzeldi. Durduğu yerin hemen arkasındaki bankı gözüne kestirdi ve birkaç adım geri giderek kendini banka bıraktı. Oturduğu yerden etrafını izlemeye başladı. Kendisi gibi otobüsünün duracağı peronun önünde bekleyenler, hangi peronda duracağını bilmedikleri otobüsü bekleyenler, kalkış saatinden erken gelenler, geç gelip kaçırdıkları otobüsün ardından sövenler, bu şehirden gitmek isteyenler…

Her birinin yüzüne baktı. Düşündü, ne düşündüklerini, nereye gideceklerini, gittikleri yerde ne yapacaklarını. Her birinin gözlerinin içine baktı. Hiçbiri fark etmedi. Çünkü herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyordu.

Yaşı 70e dayanmış bir teyze, elinde onsuz yürüyemeyeceği bir baston, ağır ağır ona doğru yaklaştı. Düşündü. İlk önce adını sonra kaç yaşına bastığını daha sonra evli olup olmadığını -ki bunu düşünürken cevabını bastonu tutan eldeki yüzükten almış oldu-, onun ardından kaç çocuğu olduğunu düşündü. Adının Hanife olabileceğini düşündü. Adı Hanife’ymiş gibi bakıyordu etrafa. Kendisi, adı Barış’mış gibi bakıyor muydu etrafa, onu düşündü. Oturduğu bankın yanındaki banka oturdu Hanife teyze. Bunu da ağır ağır yaptı. İki dizinin arasına bastonunu sıkıştırdı. İki elini bastonun üzerine koydu. Sol yanağını da iki elinin üzerine dayadı. Sonra etrafında olup bitenleri izlemeye başladı.

36. perona bir otobüs yaklaştı. Hanife teyzenin gözleri otobüsü izledi. İçinden bir kadın, bir çocuk, dört genç, bir adam indi. Yan yana iki bankta iki kişi otobüsten inenleri izledi. Birkaç dakika sonra birkaç peron ileriye bir otobüs daha yaklaştı. Hanife teyze ellerinin üzerine diğer yanağını aldı, inenleri izledi.

Otogarın diğer ucunda bir otobüs daha durdu. Hem Hanife teyze hem Barış otogarın diğer ucundaki otobüsü, otobüsten inenleri izledi. Barış hem otogarın diğer ucundaki otobüsten inenleri izledi hem Hanife teyzenin onları nasıl izlediğini. Peronlardan birine bir otobüs daha yaklaştı. Hem Hanife teyzenin hem Barışın tam önündeki perona. Barış önce otobüse sonra kolundaki saate baktı. 17.40  Ayağa kalktı, çantasını muavine bıraktı, otobüse bindi. Hanife teyze Barışı izledi.

Önünde duran otobüsten inenleri izledi, daha sonra binenleri. Yanındaki banktan bir genç kalktı, önündeki otobüse bindi. Adının Barış olabileceğini düşündü. Yüzünde adının izleri vardı. Nereye gittiğini düşündü. Gittiği yerde ne yapacağını.

Barış otobüste cam kenarında 16 numaralı koltuğa oturdu. Oturduğu yerden Hanife teyzeyi görebiliyordu. Gözlerinin içine baktı. Hanife teyze de Barış’ın gözlerinin içine baktı. Otogarda onlar hariç kimse, kimin kim olduğunu, nereye, neden gittiğini merak etmiyordu. Birbirlerine merak ettikleri soruları sorabileceklerini o an fark ettiler. Otobüs perondan yavaşça sıyrıldı, otogardan çıkıp gitti.

Barış, Hanife teyzenin alzheimer olduğunu,

Hanife teyze, Barış’ın, torunu olduğunu düşündü.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It