Zehir

Birçok yer gördüm. Çok azını gezdim.

Birçok yer öğrendim, hiçbirine gitmedim.

Birçok insanla karşılaştım. İsimlerini bildim, karakterlerini bildim, düşüncelerini bile bildim. Hiçbiri somut değildi.

Birçok arkadaşım oldu, hiçbirinin arkadaşı olamadım.

Birçok defa öldüm. Yeniden buradayım.

Çok uzun süre sustum. Şu ana kadar susmuştum.

Artık kusuyorum. Gözlerinizin içinden beyninizin derinlerine akıyor içimdeki zehir.

Birçok insanı sevdim. Gerçekten sevdim. Kimine dost dedim kimine sevgili. Hiçbirinden aynı değeri görmedim.

Anlaşılamayacak kadar sevdim. Anlaşılamayınca bir anlamı olmadı.

Her gece çok uzaklara yürüdüm. Kimse bilmeden geri döndüm.

Ama hep döndüm.

Çok içtim. İçtiklerimi hiç kusamadım.

Hepiniz adına içtim. Hepiniz adına küfrettim.

Hepinize küfrettim.

Herkesi kendimi tanıdığım kadar tanıdım. Kendimi artık tanıyamıyorum.

Şarkılar için sözler yazdım. En küçük parçalara ayırıp şehrin dört bir yanına dağıttım.

İnsanlar için şiirler yazdım. Hemen sonra yaktım.

Duygular için kitapları dolduracak kadar fazla terim kullandım. Hiçbiri tam olarak anlatamadı içimden geçenleri. Hepsini yuttum.

Hayatlar için hikayeler uydurdum. Gerçek olamayacak kadar güzel hikayeler. Onları da klozete döküp sifonu çektim. Aşağıda bir yerlerde hayalleriniz yüzüyor.

İnsanları çok dinledim. İçimi boş laflarla doldurdular. Şişene kadar dinledim. Patlamadan hemen önce eve gelip duvarları boş laflarla boyadım.

Bazılarınızdan iğrendim.

Bazılarınızdan çok iğrendim.

Bazılarınızın suratına işemek geldi içimden.

Bazılarınızı günlerce dövmek istedim.

Bazılarınıza da tek laf etmemek.

Çok yalnız kaldım. Çok defa ağladım. Kimse görmedi.

İnsanların arasından geçerken hıçkırarak küfrettim.

Ağzımdan kesik kesik çıkan laflar suratlarına bütün bütün çarptı. Hiç fark etmediler.

Günlerce uyumadığım zamanlar oldu.

Kendimle bile konuşmadığım haftalar.

Sabahlara kadar düşündüğüm saatler.

Bir başkası olacak kadar değiştim.

Kimse sorumluluk kabul etmedi.

Bu gece kusuyorum;

Kabul edilmeyen sorumluluklara,

Hayatımdaki sorunlulara,

Yapmam gerektiği düşünülen zorunluluklara.

Bu gece çığlıklar içinde susuyorum,

Bu gece senin adına kusuyorum,

Parçaların dökülüyor içimden,

Duyabiliyor musun?

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Delilik

Günlerdir uyuyamıyordu. Belki haftalardır. Ne kadar süredir uyuyamıyordu onu da bilmiyordu. Ama değiştiğini fark ediyordu. Göz kapakları bir kamyonun yüklü dorsesi kadar ağırlaşmıştı. Yanı sıra tabii düşünceleri de değişmişti. Aslında değişmeye devam ediyordu. Uzun süredir uykuyu tatmadığı için beyninde çelişkili fikirler de üremeye başlamıştı. Bunu böyle yapmalıyım diyordu. Ama neden öyle yapmalıydı onu bilmiyordu. Sonra şunu yapmalıyım. Evet evet, doğru olan bu, bunu yapmalıyım. Yapmalı mıyım?

Uyuyamıyordu çünkü düşünmeyi bırakamıyordu. Düşünmeyi bırakamıyordu çünkü uyuyamıyordu. Ne düşünüyordu? Düşünmeyi bırakıp uyumayı. Hayır, düşünmeyi nasıl bırakacağını. Yok hayır, düşünmeyi nasıl bırakacağını düşünürken uyuyamayacağını düşünüyordu.

Bir adam yanında uyuyordu. Bir adam yanında uyuyordu. Bir adam yanında uyuyor gibiydi. Uyuyor muydu? Bir adam mıydı bu uyuyan?

Bir çocuk yanında uyuyor numarası yapıyordu. Hayır, bir çocuk yanında uyuyordu. Hayır hayır, bir çocuk yanında uyuyor numarası yapıyorken bunun farkındaydı. Şu an bir çocuk uyuyordu.

Bir böcek duvara tırmanıyordu.

Bir karga avazı çıktığı kadar bağırıyordu.

Bir alarm tüm apartmanı uyandırmak için çalıyordu.

Bir ışık iki perdenin boşluğundan sıyrılıp yüzüme süzülüyordu.

Bir kadın yanımda oturuyordu.

Bir kadın ben yatarken benim yatağımda oturuyordu.

Bir kadın beni duyuyordu. Ben gülüyordum.

Avazım çıktığı kadar gülüyordum. Dışarıdaki kargayı korkutacak kadar sesli gülüyordum. Duvardaki böceği koşturacak kadar sesli gülüyordum. Perdeyi kıpırdatacak kadar sesli gülüyordum. Tüm apartmanı uyandıracak kadar sesli gülüyordum. Yanımdaki çocuğu ağlatacak kadar sesli !

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Dip

Uykusuz kaldığım günlerden yine bugün, sabahın beş elli yedisinde gözlerimin karanlıkla dolmasının ardına içimde tekrarlanan bir cümleyi ilk defa sesli söyledim. Yalnız başıma kaldığım burada, işte tam burada ilk defa sesli tekrarını yaptım içimdekinin,

-Çirkinleşiyorum.

Hayatımın her bir alanında yaşadığım ayrı problemin üstesinden gelmeye çalışırken ben, o problemler kadar, işte tam da o kadar çirkinleşiyorum.

-Çirkinleşiyorum.

Günlerdir dinlenmeye çalışan bedenim, uykuya zorlanan beynim ve güneşin aydınlığına tepki olarak kapkaranlık gözlerim. Bugün uyuyamadığımın kaçıncı gün dönümü?

Her döküntüm ile ben, işte tam da her döküntüm kadar ben, çirkinleşiyorum.

Bir gün bir insan, düşünce hakimiyetini resmen bulursa o gün rahatça uyuyabileceğim. Fakat o güne dek çirkinleşmeye devam eden her bir zerrem etrafımda, yakınımda işte tam yanıbaşımda kim, ne varsa onu da içine çekmeye devam edecek.

Gözlerim öylesine karardı ki içeriden o karanlığı görebiliyorum. Göz kapaklarımın siyah iki çizgi haline gelişini zamanla izledim. Ya gözlerim? Karanlığı bu denli görebilmemin sebebi göz kapaklarımın da ötesinde olabilir. Gözlerimin rengi gitmiş olmalı. Dipsiz bir karanlık kadar karanlık.

Ya beyaz kısımları? Beyazın varlığını unutturacak kadar beyaz olmayı bırakmış olmalı. Gözlerim o kadar karanlık olmuşsa nasıl çirkinleşmeyeceğim peki?

Bugün ben, işte burada anlattığım kadar karanlık, tam da söylediğim şeyler kadar çirkinim.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It

Karanlık

Gözlerim öylesine karardı ki içeriden dışarıda olanları görebiliyorum.

Karanlığın içine öyle denli yerleştim ki kimse değişikliği fark edemedi.

Vücudumu ağaç kökleri gibi saran, her zerremi kendi renksizliğine bulayan simsiyahtan daha siyah, kapkaranlığın bin katı karanlık bir şey, evet bir şey varlığımı yok etmek için hızla sarılıyor vücuduma.

Görüyorum. Ellerimin karardığını görebiliyorum, yüzümün, saçlarımın eski renginden karanlığa boyanışını görüyorum.

Yüzüm. Ayak tırnaklarım sol bacağım belim topuklarım dirseklerim, yüzüm.

Göğüslerim omuzlarım boynum sağ bacağım, yüzüm.

Parmaklarım avuçlarım karnım dizlerim, yüzüm.

Görebiliyorum. Hissedebiliyorum. Ciğerlerime dolan karanlığı hissedebiliyorum. Midemin çürüdüğünü, ciğerimi karartmak için boğazımdan geçen karanlığın boğazımı ve izlediği her yolu kopkoyu bir siyaha boyadığını, hissedebiliyorum.

Damarlarımda dolaşan kirliliği hissedebiliyorum.

Beynim. Karanlığın kendisi. Her tarafımı karanlığa gömen, beynimin karanlığı doğurması. Ağır ağır. Sancılı. Senelerce, parça parça. Kanaya kanaya, akan kanı siyaha boyaya boyaya. Kalbimi karartmasının ardına bütün vücudumda o siyah kanı dolaştıra dolaştıra..

Tüm bedenimin derin bir karanlığa büründüğü o vakit çevremi de karanlığa boyayacağım. Bastığım taşlar, dokunduğum duvarlar onlara değdiğim an benim renksizliğime bürünecekler.

Parmak uçlarım fırça gibi olacak. Siyahla doyuracağım insanları. Siyahla doyuracağım bana dokunanları. Siyah kusturacağım!

Öyle derinden gelecek ki karanlığım, bana karşı ufacık bir his barındıranların kalplerini karanlığa gömeceğim. Yeni karanlıklar doğuracağım. Çocuklarım karanlığın karanlıkları olacak. Benim olacak. Ben olacak. Her şey her yer siyah olacak. O gün gökyüzü de kararacak. Aydınlığa karşı yeryüzünün karanlığı savaş verecek. Evrendeki yıldızların her biri sönecek. Güneş ateşini içine gömecek. Her biri ben olacak. Her biri sonsuz bir karanlığa bürünecek.

İçinde senin de olduğun, yaşam belirtisi gösteren bütün varlıklar bana dönüştüğü vakit, her birinden aldığım gücü kendimi öldürmekte kullanacağım. Bana dönüşen her şeyi öldürmekte.

Devamını Oku

Büşra Türksev

Facebook Tweet Pin It